با افزایش روزافزون جمعیت و لذا نیاز فزاینده به مسکن و نیز ناکارآمدی سیستم های سنتی و متداول در تولید انبوه مسکن، رویکرد به روش های صنعتی تولید مسکن (ساختمان) ضروری و بایسته به نظر می رسد.
صنعتی کردن اما مفهومی نسبی است که به تدریج تکامل می یابد. شکافی که از لحاظ پارادایم تولید میان کشورهای در حال توسعه و کشورهای صنعتی روبه تزاید است، تجدید ساختار و جهش سریع و محسوسی را ایجاب نموده تا از وقفه و سکون و حتی از سیر قهقرایی جلوگیری شود. صنعتی شدن یکی از کلیدهای رشد از طریق رویکرد عمومیت یافتن کار ماشین در تمام زمینه ها محسوب می شود.
در بحث مبانی نظری اما می باید سیاستی اتخاذ شود که با توجه به شرایط خاص اقلیمی و مصالح بوم آورد ایران استانداردهایی تهیه و تنظیم شوند تا ضمن همخوانی با شرایط کشور، صنعتگران و طراحان با دسترسی به آنها چارچوب فعالیت و مسیر درست طراحی و ساخت را برگزینند. البته ماشینی کردن تولید با تغییر و تبدیل و تحول روش های تولید اگر منجر به افزایش بهره وری عوامل تولید نشود، بی فایده خواهد بود و لذا ضرورت دارد که استفاده از هر عامل، بهبود یافته و بیش از پیش موثر شود.
کمبود تحقیقات
با توجه به این که تحقیقات اندکی در ایران برای تولید صنعتی ساختمان انجام شده و لذا در این زمینه، بیشتر متکی به نتایج تحقیقات کشورهای صنعتی خارجی هستیم، لازم است محققین کشور با حمایت سازمان های ذیربط علمی و پژوهشی، تحقیقاتی در زمینه های طراحی، ساخت، نوع مصالح و پایداری آنها در تولید صنعتی ساختمان و عواقب فرهنگی و پیامدهای اجتماعی آن انجام دهند تا کمبود کشور در دسترسی به این منابع مرتفع شده و لذا اولین و در عین حال، مهم ترین مانع بر سر راه تولیدصنعتی ساختمان در ایران برداشته شود. از طرفی یکی از معضلات بخش فنی ـ مهندسی کشور، وجود فاصله میان مهندس و کارگر ساده است که در کشورهای پیشرفته این مهم با تربیت تکنسین و کارگر ماهر، تحت عنوان سرکارگر جبران می شود. با ایجاد آموزشکده های فنی و حرفه ای در حیطه طراحی و تولید صنعتی ساختمان، می توان تکنسین های ماهری تربیت نمود که با علم و تجربه عملی کافی به این امر مهم نایل آیند.
مسکن ارزان
در ساخت مسکن صنعتی به دلیل بهره وری بالای عوامل تولید و تکرار فرآیند تولید، ساخت ارزان و اقتصادی مسکن امکان پذیر است. ساخت و تولید انبوه صنعتی مسکن اما نیازمند مدیریتی کارآمد است تا از یک طرف از فناوری های به روز دنیا و از طرفی دیگر از توانمندی های داخلی استفاده بهینه شده و خانه هایی ارزان با استانداردهای زیستی و کیفی مطلوب تولید شود. اساسا بالا بودن قیمت نهایی مسکن مورد نیاز متقاضیان، مانع اصلی انبوه سازان است. ۳?عنصر قیمت زمین، هزینه ساخت و سود حاصل از ساخت، قیمت نهایی مسکن را تشکیل داده که در کشور ما سهم هزینه زمین از قیمت نهایی مسکن ۴۰ تا ۵۰ درصد است. افزایش سهم بهای زمین در احداث ساختمان باعث افزایش سرمایه گذاری اولیه برای احداث بنا و لذا کاهش نقدینگی طی دوره ساخت می شود. با کنترل بازار زمین می توان از تولید صنعتی ساختمان یا همان انبوه سازی حمایت کرد.
کاهش سهم هزینه زمین در هر واحد تولید، کاهش فضاهای غیرمفید و صرفه جویی در فضاهای مشترک، امکان بیشتر برای بهره گیری از فناوری پیش ساخته، کاهش هزینه تاسیسات و گرمایش و سرمایش در هر واحد تولید، همگی از عوامل کاهش قیمت تمام شده هر متر مربع زیربنا در پروسه انبوه سازی محسوب شده و به علاوه کاهش مدت ساخت برحسب متر مربع، بهبود کیفیت ساخت، امکان نوآوری و ابداع، استفاده بهینه از زیرساخت های شهری و ... لزوم توجه به انبوه سازی یا تولید صنعتی ساختمان که صد البته نیاز به یک بازتعریف دارد را به ضرورتی انکارناشدنی تبدیل می نماید.
در واقع انبوه سازی یا تولید صنعتی ساختمان، جریانی است که در تک تک مراحل ساخت و ساز از تامین منابع مالی گرفته تا اخذ مجوزهای لازم، انتخاب و کاربرد فناوری ساخت، فروش و بازاریابی، خدمات پس از فروش، مدیریت بهره برداری و ... را شامل می شود. اصولا انبوه سازی با صنعتی کردن شیوه تولید همراه است. از خواصصنعتی کردن، ارتقای کیفیت، سرعت بیشتر، برگشت سریع تر سرمایه و درنتیجه اقتصادی تر شدن طرح، بالا رفتن مهارت نیروی انسانی پروژه و تنوع در ترکیب است. یکی از راهکارهایی که دولت می تواند توسط آن بازار مسکن را کنترل کند، استفاده از زمین های خود در فرآیند ساخت شهرهای جدید است، لذا با آماده سازی زمین های خود و تهیه یا خرید زمین های مناسب اقدام به سفارش پروژه های ساخت مسکن به انبوه سازان بخش خصوصی کند.
در نتیجه انبوه سازی از وضعیت فعلی خود که علاوه بر حوزه مدیریت فنی مهندسی، در مدیریت تقاضا، منابع مالی و مدیریت عرضه دخالت دارد، خارج شده و به جایگاه اصلی خود که همانا مدیریت فنی تخصصی است، بر می گردد، لذا انبوه ساز که تا قبل از این از فروش مازاد زمین سود می برد، اینک سود خود را از ارزش افزوده حاصل از ساخت به دست می آورد. وی دیگر دغدغه تهیه منابع مالی را نخواهد داشت، چراکه هزینه زمین در فرآیند ساخت حذف شده و این هزینه از جانب سفارش دهنده تامین خواهد شد که این امر، خود باعث رشد و تسریع فرآیند انبوه سازی یا تولید صنعتی ساختمان می شود.
از طرفی با منابع مالی که عمدتا بانک های موجود قادر به پرداخت آن هستند، انبوه ساز می تواند خانه هایی به مراتب باکیفیت تر و متنوع تر تولید کند و با منتفع شدن از ارزش افزوده ساخت، سعی در کاهش هزینه ها و تسریع در روند ساخت وساز خواهد نمود که برای تحقق آن به دنبال به کارگیری تکنولوژی جدید و فناوری های نوین در جریان ساخت می رود.
از آنجا که هزینه اولیه هنگفت پرداخت قیمت زمین دیگر مطرح نیست، لذا طیف وسیعی از انبوه سازان می توانند به عنوان پیمانکار، پروژه های ساخت را تحویل بگیرند. درنتیجه دولت می تواند با سازوکارهای گوناگون و سیاست های عدیده تشویقی مناسب از آنانی که از فناوری و توان علمی ـ مهندسی بالاتری برخوردارند، حمایت کرده و با رقابت سازنده میان انبوه سازان، رشد کمی و کیفی تولید صنعتی در ساختمان را محقق سازد. در این صورت دیگر الزامی نیست که انبوه ساز به جهت اقتصادی نمودن پروژه ساخت و سازش، به بلندمرتبه سازی و ساختمان های متراکم و کوچک رو آورد.
فریبرز درجزی
گردآوري:گروه اقتصاد سايت تبيان زنجان
http://tebyan-zn.ir/Economic.html
فروش آپارتمان های اداری و واحدهای تجاری در خیابان آزادی تهران _ بصورت نقد و اقساط
https://sites.google.com/site/farasazehgostar/
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید